نخل خشكيده و رطب تازه

امام جعفر صادق (ع) فرمود: در يكى از سفرهاى امام حسن مجتبى صلوات اللّه عليه براى عمره، بعضى از افرادى كه معتقد به امامت زبير بودند؛ حضرت را همراهى مى كردند.
پس كاروانيان در مسير راه خود، در محلّى جهت استراحت فرود آمدند؛ و در آن مكان درخت خرماى خشكيده اى وجود داشت كه در اثر بى آبى و تشنگى خشك شده بود.
حضرت كنار آن درخت خرما رفت و نشست ، در اين اثنا يكى از افراد كاروان به آن حضرت نزديك حضرت شد؛ و كنارش نشست .
بعد از آن كه مقدارى استراحت كردند، آن شخص كه معتقد به امامت زبير بود سر خود را بالا كرد و پس از نگاهى به شاخه هاى خشكيده نخل ، گفت : اى كاش اين نخل رطب مى داشت ؛ و مقدارى از آن را ميل مى كرديم .امام حسن مجتبى (ع) فرمود: آيا اشتها و علاقه به آن دارى؟
آن شخص زبيرى گفت: آرى، پس حضرت دست هاى مبارك خود را به سوى آسمان بلند كرد و دعائى را زمزمه نمود. ناگهان، نخل خشكيده؛ سبز و شاداب گرديد و در همان حال رطب هاى بسيارى بر آن روئيد.
در همين موقع ساربانى كه همراه قافله بود و كاروانيان از او شتر كرايه كرده بودند، هنگامى كه اين كرامت و معجزه را ديد، در كمال حيرت و تعجّب گفت: اين سحر و جادوى عجيبى است !!
امام (ع) فرمود: خير، چنين نيست ؛ بلكه دعاى فرزند پيغمبر (ص) است كه مستجاب گرديد.

اصول كافى : ج 1، ص 462، ح 4، بحارالا نوار: ج 43، ص 323، ح 1، الخرايج و الجرايح : ج 2، ص 571، ح 1.